مهندسي نقشه‌برداري به علم اندازه‌گيري دقيق و تعين موقعيت نسبي عوارض روي سطح زمين اطلاق مي‌شود. از اين تعريف ساده چنين برداشت مي‌شود که هدف، تعيين مختصات نقاط در سه بعد است. در بعضي موارد، براي تعيين موقعيت، بعد زمان نيز مورد توجه قرار مي‌گيرد (سنجش‌هاي نجومي و نقشه برداري ماهواره‌اي). مختصات مطلوب مي‌تواند مختصات دکارتي Z,Y,X و يا مختصات عرض و طول جغرافيايي باشد.
معمولاً عمليات نقشه‌برداري شامل دو مرحله برداشت (يا اندازه‌گيري) و محاسبه و ارائه نتايج کار است. در مرحله اندازه گيري، از وسايل و دستگاه‌ها و نيز روش‌هاي مختلفي استفاده مي‌شود تا داده‌هاي لازم براي مرحله دوم بدست آيد. نتايج کار به صورتهاي آنالوگ (نقشه، مقاطع طولي و عرضي و…) و يا رقومي (مانند جدول‌ها، مدل‌هاي رقمي زمين) ارائه مي‌گردد.
در نقشه‌برداري از مناطق کوچک اثر کرويت زمين تقريباً ناچيز است و مي‌توان زمين را در منطقه کوچکي مسطح در نظر گرفت. در مواقعي که زمين را مسطح فرض کنيم روش نقشه‌برداري، مستوي ناميده مي‌شود اين فرضيه ماداميکه سطح منطقه مورد نظر از چند صد کيلومتر مربع تجاوز نکند قابل قبول است. نقشه‌برداري مسطح(مستوي) براي کارهاي مهندسي، معماري، شهرسازي، باستانشناسي، کارهاي ثبت و املاکي، تجاري، اکتشافي بکار مي‌رود. براي نمايش اطلاعات جمع‌اوري شده در نقشه‌برداري از سيستم تصوير استفاده مي‌گردد.
©BRB تمامی حقوق طراحی سایت متعلق به شرکت دانش‌بنیان بهین ره‌آورد بهبود می باشد.
